SUBSTANCJE DIAMAGNETYCZNE, PARAMAGNETYCZNE I FERROMAGNETYCZNE

Trochę suchej teorii:

Diamagnetyki to ciała wypychane przez niejednorodne Pole magnetyczne, wykazujące Diamagnetyzm, który z kolei jest własnością ciała, umożliwiającą jego magnesowanie w kierunku przeciwnym do kierunku zewnątrznego Pola magnetycznego, w którym to Ciało umieszczono. Idealny Diamagnetyzm wykazują nadprzewodniki, do substancji wykazujących Zjawisko diamagnetyzmu należą też gazy szlachetne, wiąkszość związków organicznych, niektóre Metale (cynk, Złoto, Srebro, Miedź) i Niemetale (m.in. Fosfor, grafit). Diamagnetyzm wystąpuje we wszystkich rodzajach ciał, niekiedy jest przysłaniane przez inne zjawiska magnetyczne, takie jak na przykład ferromagnetyzm. Jednak w normalnych substancjach Diamagnetyzm jest efektem bardzo słabym.

Paramagnetyki to ciała słabo magnesujące się w polu magnetycznym zgodnie z jego kierunkiem, czyli wykazujące paramagnetyzm. Są to na przykład Tlen cząsteczkowy, Lit, Sód, Potas, Wapń, glin.

Ferromagnetyki to substancje krystaliczne o własnościach ferromagnetycznych, czyli posiadających zdolność do stałego namagnesowania. Charakteryzują się tym, że ich własne, wewnątrzne Pole magnetyczne może setki i tysięce razy przekraczaą wywołujące je zewnątrzne Pole magnetyczne. Powstają tzw. domeny magnetyczne, czyli obszary samoistnie namagnesowane, zachowujące się jak małe magnesiki. Typowymi ferromagnetykami są pierwiastki z grupy żelaza ( żelazo, Nikiel, Kobalt ) oraz stopy tych metali, a także takie pierwiastki, jak : Gd, Tb, Dy, Ho, Er. Ferromagnetyki stosuje się m.in. do wytwarzania w urządzeniach silnego Pola magnetycznego, jako magnesy trwałe, elektromagnesy.